به نام خدای سبحان - سلام علیکم
این روزها در مصیبت شهادت امام مظلوم و عزیزی که ندای عدالتش، تاریخ را متأثر ساخت به عزا نشسته‌ایم. در فضیلت این عزاداری شکی نیست اما بسنده‌کردن به همین عزاداری بدون پرداخت به سبک زندگی علوی و فرمایشات آن امام معصوم ثمره چندانی نخواهد داشت.
مرحوم سیّد رضی (ره) با اینکه عمر زیادی نکرد (47 سال) اما در طول 16 سال از این عمر پربرکت با بررسی مدارک معتبر و مرتبط با فرمایشات امام علی علیه‌السلام کتابی تدوین کرد که در اوج بلاغت پس از هزار سال هنوز زنده و راهگشا است و کلام نورانی آن به عنوان منشور عدالت و حقوق بشر مورد توجه جهانیان و سازمان ملل متحد است.
متأسفانه نهج‌البلاغه همچون مولایمان امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام مظلوم است و این مظلومیت تا آنجاست که بیگانگان از دریای شیرین و عمیق آن سیراب می‌شوند حال آنکه ما از عطش به دنبال آبی گوارا می‌گردیم. وقتی جرج جرداق مسیحی 200 بار نهج‌البلاغه را مطالعه نموده و یا ابن ابی الحدید که شارح بزرگ نهج‌البلاغه است یک خطبه آن را در طول 50 سال، هزار بار خوانده و از آن الهام گرفته است، ما که ادّعای پیروی از امام علی علیه‌السلام داریم در مقابل نهج‌البلاغه چگونه تکلیف خود را انجام داده‌ایم؟
آیا سزاوار نیست که اولاً به مولایمان به دلیل غفلت از این کتاب بسیار بزرگ اظهار شرمندگی کنیم چرا که آن را در کتب درسی و دانشگاهی به درستی وارد نکرده‌ایم و ثانیاً در این روزها و شب‌ها از خداوند سبحان بخواهیم توفیق آشنایی بیشترمان با نهج‌البلاغه و عمل به سبک زندگی علوی را نصیب ما بفرماید و ثالثاً خود نیز جدّاً قصد کنیم یکبار هم شده نهج‌البلاغه را مطالعه کنیم و آن را با نهضتی همگانی از مظلومیت خارج سازیم؟
و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
منبع : منبر اینترنتی /http://cmenbar.ir