به نام خدای سبحان - سلام علیکم
حُر بن یزید ریاحی، به رغم آنکه مسئولیت داشت هم راه را بر امام حسین (علیهالسلام) ببندد و هم بر ایشان سخت بگیرد و حلقه محاصره را تنگ کند، به دلیل ارادتی که به حضرت زهرا (سلام الله علیها) داشت در مقابل امام تندی نکرد و به معنایی که ابن زیاد از او خواسته بود سَخت نگرفت و حتی خود و لشکرش به سخنرانی امام حسین (علیهالسلام) گوش دادند. همان کاری که اگر روز عاشورا سپاه دشمن، هلهله نمیکرد و بر اثر لقمه حرام، خود را از سخنان نورانی امام معصوم محروم نمینمود شاید افراد زیادتری موفق به توبه میشدند.
بر اثر آن زمینه ارادت قبلی و برخورد با رایحه نورانی امام حسین (علیهالسلام)، جناب حُر به خود لرزید و تصمیمی تاریخی گرفت و زمانی که خود را بین بهشت و جهنم دید، راه بهشت را برگزید و رستگار شد. او پس از همراهی امام تا کربلا، روز عاشورا به بهانه آب دادن اسب خویش از سپاه دشمن گریخت و به امام حسین (علیهالسلام) پیوست. بستگان او که در سپاه ابن سعد بودند بدنش را تحویل گرفتند و بدون آنکه سر از بدن جناب حُر جدا شود به خاک سپرده شد و امروز هم بدین سبب مقبرهای دور از حرم مطهر امام حسین (علیهالسلام) دارد و زیارتگاه علاقمندان به شهدای دشت کربلا است.
از این واقعه معلوم میشود اولاً راه توبه باز است، ثانیاً انسان نباید همه راهها را بر خود ببندد که اگر آن راه ارادت قبلی به حضرت زهرا (سلام الله علیها) بسته شده بود معلوم نبود چنین موفقیتی حاصل شود، ثالثاًتوبه شجاعت میخواهد. اگر جناب حُر این شجاعت را نداشت هرگز نمیتوانست از سپاه دشمن جدا شود و به سوی سپاهی که مقابل او صفآرایی کرده گردن خَم کند و تواضع نماید.
امیدواریم ما هم مانند جناب حُر موفق به آزادی از بند اسارت گناه و توبه حقیقی و رستگاری شویم.
و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
منبع : منبر اینترنتی / http://cmenbar.ir