به نام خدای سبحان - سلام علیکم
قرار ما این است که نوروز بر سر سفره فرمایشات نورانی معصومین علیهم‌السلام بنشینیم. امروز مهمان یک بیان ارزشمند از پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله هستیم.
از رسول خدا صلی الله علیه و آله به نقل (میزان‌الحکمه) روایت شده که (لا یُؤمِنُ عَبدٌ حَتّی یُحِبَّ لِلنّاسِ ما یُحبُّ لِنَفسهِ مِنَ الخَیر) یعنی هیچ بنده‌ای مؤمن نیست مگر آن که هر خوبی و خیر که برای خود می‌خواهد برای مردم نیز بخواهد.
این معیار خوبی برای سنجش میزان ایمان همه ما است. بخصوص کسانی که در مسئولیت‌های اجرایی قرار دارند باید به این حدیث به خوبی توجه کنند. ما پشت میز ریاست که قرار می‌گیریم باید طوری عمل کنیم که دوست داشتیم با خود ما آنسوی میز برخورد می‌شد. اگر باید قانونی بنویسیم و تصویب کنیم با رعایت ملاحظات شرعی، باید آنگونه بنویسیم که دوست داشتیم برای خود ما قانون بنویسند.
یک مثال ساده بزنیم. افرادی در هیأت مدیره یک شرکت یا سازمان دور میز می‌نشینند و برای خودشان حقوق و پاداش کلان در نظر می‌گیرند و با کارگر آنجا طور دیگری برخورد می‌کنند. یا فرض کنید یک مدیر، فرزند خود را با پارتی‌بازی در تهران استخدام می‌کند اما با دیگران بر اساس قانون برخورد کرده و آنها را به شهرستانهای دور از پایتخت می‌فرستد. آیا بر اساس این روایت نورانی که بیان شد اینها مؤمن هستند؟
این جنبه مادی بود. یک مثال هم برای بُعد معنوی بزنیم. من خودم آدم خوبی باشم و مسجد بروم و غیبت نکنم کافی نیست. اگر دست دوست و همسایه را هم گرفتم و به مسجد بردم و همانطور که خودم تلاش می‌کنم به تقوا برسم در مقابل دیگران هم احساس مسئولیت کردم یعنی به ایمان نزدیک شدهام.
امیدواریم همه ما توفیق داشته باشیم در زندگی روزمره و مسئولیت‌های اجتماعی به حقیقت ایمان نزدیک شویم.
و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
منبع : منبر اینترنتی / http://cmenbar.ir