به نام خدای سبحان - سلام علیکم
در این ماه به فضل الهی به شرح فرازهایی از مناجات شعبانیه با کمک دو کتاب (شُکوه نجوا) و (نجوای عارفانه) حضرات آیات مصباح یزدی و تحریری می‌پردازیم.
3 - وَ اسمَع نِدائی اِذا نادَیتُک (بشنو فریادم را هنگامی‌که تو را می‌خوانم)
در این فراز از خدای سبحان می‌خواهیم که فریاد ما را بشنود. در فراز مشابه قبلی عرض شد مقصود از شنیده شدن دعای ما، تقاضای توجه و ترتیب اثر دادن به آن است و گفتیم گاهی گناهان مانع از این امر می‌شوند.
اما در اینجا باید به تفاوت دعا و نداء هم توجه شود. دعا مفهومی عام دارد و بلند یا آهسته خوانده می‌شود اما نداء به فریاد بلند زدن می‌گویند. از سویی دعا معمولاً برای نزدیک به کار برده و نداء برای دور استفاده می‌شود.
در اینجا با اینکه خدای سبحان از رگ قلب به ما نزدیک‌تر است اما برای آنکه عبد خود را به هر طریق به مولایش نزدیک کند، عرضه می‌دارد که من با دعا یا نداء، از نزدیک یا دور تو را می‌خوانم و در مقام التماس برای توجه و ترتیب اثر دادن به دعا یا ندای خود هستم. این دوری گاهی هم به عظمت الهی برمی‌گردد و انسان برای نشان دادن تواضع در برابر آن عظمت، به جای دعا به نداء پناه می‌بَرد.
و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
منبع : منبر اینترنتی / http://cmenbar.ir