به نام خدای سبحان - سلام علیکم
در این ماه به فضل الهی به شرح فرازهایی از مناجات شعبانیه با کمک دو کتاب (شُکوه نجوا) و (نجوای عارفانه) حضرات آیات مصباح یزدی و تحریری می‌پردازیم.
6 - وَ وَقَفتُ بَینَ یَدیکَ مُستَکیناً لَک مُتَضَرِّعاً اِلَیک راجِیاً لِما لَدیکَ ثَوابی (و در حال درماندگی و زاری در برابرت ایستادم و به پاداش نزد تو امید دارم)
تعبیر بَین یَدیک یعنی درست در مقابل قرار گرفتن (به جای سمت چپ یا راست) و به مفهوم توجه کامل به خدای سبحان است. مُستَکیناً لک، مُتَضرعاً الیک و راجیاً لِما لدیکَ ثوابی، سه مقدمه پرواز عاشقانه به سوی معبود است. یعنی ابتدا خود را درمانده دانستن و اظهار کوچکی کردن در مقابل معشوق، سپس انسان از اینکه برای برخی داشته‌های اندک خود استقلال قائل شده و به سبب گناهان خود با حال زاری (که در مقابل عظمت الهی باید همین حال را داشت) در مقابل معبود قرار گرفته و در آخر هم به رغم عدم شایستگی امیدوار به دریافت پاداش از فضل الهی است.
این همان مفهوم (خوف و رجا) است. یعنی مؤمن باید همان اندازه که از عذاب الهی و مقام پاسخگویی در برابر عظمت الهی بترسد، به همان اندازه هم باید به فضل و رحمت الهی امیدوار باشد.
البته انسان به درستی خود را در برابر خدای سبحان کوچک می‌پندارد (مُستَکیناً لَک) ولی خدای سبحان آنطور که در دعای 46 صحیفه سجادیه میخوانیم، انسان محتاج را تحقیر نمی‌فرماید (یا مَن لا یَحتَقِرُ اَهلَ الحاجَةِ اِلَیه).
و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
منبع : منبر اینترنتی / http://cmenbar.ir