به نام خدای سبحان - سلام علیکم
در این ماه به فضل الهی به شرح فرازهایی از مناجات شعبانیه با کمک دو کتاب (شُکوه نجوا) و (نجوای عارفانه) حضرات آیات مصباح یزدی و تحریری می‌پردازیم.
14 - اِلهی کَأنّی بِنَفسی واقِفَةٌ بَینَ یَدیکَ وَ قَد اَظَلَّها حُسنُ تَوَکُّلی عَلیکَ فَقُلتَ ما اَنتَ اَهلُهُ وَ تَغَمَّدتَنی بِعَفوِک (خدایا گویا خودم را روبروی تو می‌بینم در حالی که توکّل من بر تو بر سر من سایه افکنده است. پس تو آنچه را که خود شایسته آن هستی به من می‌گویی (رفتار می‌کنی) و مرا مشمول عفو خود می‌فرمایی)
انسان در این فراز با استفاده از زبان ویژه مناجات، از امید بالای خود به عفو و رحمت الهی از یک سو و خالی بودن دست خود از سوی دیگر تکیه می‌کند و در مقام نیاز از معبود خود می‌خواهد که مورد عفو قرار گیرد.
توکّل که در این فراز به آن اشاره شده و در قرآن کریم بارها بر آن تأکید شده، شاه کلید رستگاری است. توکّل یعنی انسان خدای سبحان را وکیل خود در همه کارها قرار دهد و البته این به معنای آن نیست که دست از کار و تلاش بردارد. مثلاً مشهور است که فردی بدون بستن پای شتر، صرفاً توکل را بهانه کرده بود تا از آسیب دزد در امان باشد اما پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله) به او فرمود: با توکّل زانوی اُشتر ببند. پس انسان کار و تلاش از طریق اسباب طبیعی را باید انجام دهد و در عین حال به این اسباب و واسطه‌ها نقشی مستقل ندهد و همه را مرهون اراده الهی بداند. این همان ویژگی مؤمنان است که در آیه 2 سوره مبارکه انفال اشاره شده است. (اِنّمَا المُؤمِنون الذینَ ... عَلی رَبِّهم یَتَوکَّلون / مؤمنان واقعی آنان هستند که ... بر پروردگار خود توکل می‌کنند)
و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
منبع : منبر اینترنتی / http://cmenbar.ir