به نام خدای سبحان - سلام علیکم
در این ماه به فضل الهی به شرح فرازهایی از مناجات شعبانیه با کمک دو کتاب (شُکوه نجوا) و (نجوای عارفانه) حضرات آیات مصباح یزدی و تحریری می‌پردازیم.
19 - اِلهی کَیفَ آیَسُ مِن حُسنِ نَظَرِکَ لی بَعدَ مَماتی وَ اَنتَ لَم تُوَلِّنی اِلّا الجَمیلَ فی حَیاتی؟ (خدایا چگونه از نظر رحمت تو بعد از مرگم ناامید باشم، در حالی که در زمان حیاتم جز به خوبی و زیبایی با من رفتار نکردی؟)
در این فراز، انسان برای جلب ترحّم به امیدواری خود در طول حیات و زندگی این دنیا نسبت به لطف و احسان الهی تکیه می‌کند. در روایتی علوی به نقل (غررالحکم) می‌خوانیم که اَعظمُ البَلاء اِنقطاعُ الرّجاء یعنی بزرگترین مصیبت برای انسان، قطع شدن امید است.
در این بخش از مناجات، انسان امیدواری خود را به تداوم رحمت الهی پس از مرگ ابراز می‌نماید. این امیدواری هم با روایت یادشده هماهنگ است و هم دستوری قرآنی است. چنانچه در آیه 53 سوره مبارکه زمر می‌خوانیم : قُل یا عِبادِیَ الذینَ اَسرفوا عَلی اَنفُسِهم لا تَقنَطوا مِن رَحمَةِ الله اِنَّ اللهَ یَغفِرُ الذُّنوبَ جَمیعاً (بگو ای بندگان من که بر خویشتن زیاده‌روی روا داشتهاید، از رحمت خداوند ناامید نشوید. در حقیقت خدای سبحان همه گناهان را می‌آمرزد)
بدیهی است آمرزش بر اساس تعالیم اسلامی در صورتی رخ می‌دهد که انسان توبه واقعی نماید.
و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
منبع : منبر اینترنتی / http://cmenbar.ir