به نام خدای سبحان - سلام علیکم
در این ماه به فضل الهی به شرح فرازهایی از مناجات شعبانیه با کمک دو کتاب (شُکوه نجوا) و (نجوای عارفانه) حضرات آیات مصباح یزدی و تحریری می‌پردازیم.
24 - اِلهی جودُکَ بَسَطَ أمَلی (خدایا بخشش تو همواره آرزوی من را زیاد کرده و گسترش داده است)
ما وقتی با خدای سبحان مناجات می‌کنیم به تناسب حال یا خواسته خود، مفهومی ذهنی از خدای متعال داریم. مثلاً وقتی کار خوب و پول می‌خواهیم از خدای سبحان، رازق بودن را در ذهن می‌آوریم. آنگاه که تقاضای بخشش گناه داریم، رحمان و رحیم و غفور بودن خداوند را در ذهن خود تصویر می‌کنیم. البته هستند افرادی که در نیایش شبانه و سَحر، با حال خوش و تضرّع، به خدای سبحان متوجه می‌شوند حال آنکه هیچ مفهوم خاصی در ذهن ندارند و با معبود خویش اُنس می‌گیرند ولی غالب مردم موقع توجه به خدای سبحان، به یک مفهوم خاصی توجه می‌کنند.
از سویی دیگر، خداوند اسماء جلال و جمال دارد. انسان با توجه به اسماء جلال (مظاهر قدرت و عظمت مانند عزیز، قهّار، متکبّر و غیره) خود را ناچیز می‌بیند و اظهار ناتوانی می‌کند. وقتی اسماء جمال مطرح می‌شود (مظاهر لطف و رحمت مانند رحمان و رحیم و غفّار و غیره)، انسان دوست دارد خود را به خدای سبحان نزدیک‌تر کند و اُنس بگیرد.
در این فراز، انسان با طرح یکی از اسماء جمال الهی، آرزوی خود را مطرح نموده و با بخشش الهی اُنس می‌گیرد و امیدواری خود را به رحمت و مغفرت خدای سبحان بیان می‌نماید.
و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
منبع : منبر اینترنتی / http://cmenbar.ir